Granny in Cambodia

Het eerste en tevens laatste berichtje vanuit Cambodja. Ik heb tot nu toe 11 nachtjes geslapen in Cambodja en ik heb er nog een te gaan.

Mijn laatste blog eindigde ermee dat ik de dag erna naar Sen Monorom zou gaan samen met Marieke. We wisten alleen nog niet of we die dag wel daadwerkelijk daar zouden arriveren omdat er mogelijk geen vervoer meer zou zijn. En dat was inderdaad het geval. We zijn tot Kratie gekomen en konden vanaf daar nog wel voor $70 (na stevig onderhandelen) door naar Sen Monorom maar daar hebben we (vanwege backpackerszuinigheid) toch maar niet gedaan. Na een nachtje in Kratie en een heerlijke Fish Amok (een traditioneel Cambodiaans gerecht) zijn de we dag erna naar Sen Monorom gegaan. Na 5 uur en 3 lunchstops (ja ja om 9 uur, 11 uur en 1 uur) kwamen we aan in het dorpje. Hier hebben we ons naar het mooiste guesthouse in de reis tot nu laten brengen. Een huisje (niet waterproof ontdekte we later) met paardjes ervoor, uitzicht over de bergen en een openlucht douche (in de regen ben je dus twee keer zo snel gedoucht J). In Sen Monorom heb ik 3 nachten geslapen en hebben we een olifanten valleyproject bezocht. Een Engelsman, genaamd Jack, koopt olifanten op die slecht verzorgd worden (of hij huurde ze als de mensen de olifant niet wilde verkopen) en deze olifanten kregen een prettig leventje in de valley bij Jack. We hebben daar een combinatie gedaan van ½ dag ‘de toerist’ uithangen en ½ dag vrijwilligerswerk. Grappig genoeg kregen Marieke en ik bij het woord werk allebei paniekaanvallen en zweethandjes dus nog geen tijd om alweer terug naar Nederland te keren. Maar het bleek ook vooral te gaan om het systeem hier. Zij droegen op wat wij moesten doen en dat zijn we al jaren niet meer gewend en we kregen dan ook allebei meteen sabotage neigingen….langer pauze nemen, op de schep gaan hangen als ze het niet zien enz. Uiteindelijk viel het werken reuze mee. Het was eigenlijk wel grappig, we gingen bananenbomen planten samen met de locals. Ik liep met een bananenboom naar een gat en zei (over de boom) ‘a big one’ en vanaf dat moment lagen de locals een uur dubbel van het lachen en bleven ze het maar herhalen. We zijn er nooit achtergekomen waarom ze zo’n lol handen maar waren blij dat we naast bomen ook wat lol hadden gebracht. Met de olifanten doorbrengen was heel bijzonder. We hebben we zelf gewassen en gekeken wat ze allemaal doen. Je voelde je echt een beetje een met de dieren. Kortom een mooi project en een mooie ervaring.

Na Sen Monorom ben ik vertrokken naar Siem Reap. Helaas zonder Marieke want die was daar al geweest en ging verder naar Maleisië. De reis naar Siem Reap was weer erg bijzonder. Ik werd ‘s ochtends in een busje gepland waarin niemand anders zat die ook naar SR ging. Bij een restaurantje in de middle of nowhere werd ik (inclusief backpack) eruit gezet en moest ik wachten op een volgende bus. Dit verhaal herhaalde zich vervolgens die dag nogmaals want ook in bus 2 kon ik niet blijven zitten. Na 2,5 uur gewacht te hebben (me enigszins afgevraagd te hebben of ik hier ooit nog eens weg zou komen) en met de localkindjes Gooische Vrouwen op mijn laptop te hebben gekeken (elke intieme scene moest ik dus afdekken met mijn handen) kwam er gelukkig toch een bus. Om half 10 kwam ik (wonder boven wonder) aan in SR. Hier ligt Angkor Wat; een prachtig en heel indrukwekkend tempelcomplex. In SR heb ik meteen de tuktuk driver gestrikt om me de volgende dag naar de tempels te brengen voor zonsondergang. Hij stelde vervolgens voor om in een tentje met allemaal locals een biertje te gaan en ik vroeg me dus toch een beetje af of ik hem nou had gestrikt of hij toch stiekem mij. Zijn woorden ‘het tentje ligt iets verderop maar maak je geen zorgen’ deden hieraan niet veel goed. Na een lekker biertje tussen de locals ging ik aan een kort nachtje beginnen van 3 uurtjes. De twee dagen daarna heb ik Angkor Wat bekeken. Helaas waren zowel de zonsopgang als de zonsondergang enigszins bewolkt maar de tempels zijn echt onbeschrijflijk. Af en toe ben ik gewoon even op een rustig plekje gaan zitten en ben ik even weggedroomd. Het is zo bijzonder dat als je 3 maanden reist dat in je gedachten en je dromen echt je hele leven langskomt. Na nog lekker gestapt te hebben (nieuwe vriendjes waren alweer snel gemaakt in het guesthouse om mee te gaan stappen) ben ik dinsdag de 19de naar Phnom Phen vertrokken (hoofdstad Cambodja).

In Phnom Phen ben ik twee nachten gebleven. Marjolijn was hier inmiddels ook aangekomen met Amy (een engels meisje) en daar heb ik me ‘s avonds bijgevoegd om lekker sushi te gaan eten en de dag erna voor het eten en gezellig stappen (het blijft toch vakantie!). De dag die ik doorgebracht heb in PP ben ik met twee andere meiden op een scooter naar de killing fields geweest en naar prison 21. Het dodental veroorzaakt door de Khmer Rouge blijft onduidelijk maar is ongeveer 1,7 tot 2 miljoen mensen. En het is allemaal zo kort geleden gebeurd (tussen 1975 en 1979). In de prison zijn mensen gruwelijk gemarteld, vooral intelligente mensen (hiertoe rekende ze ook iedereen die een bril droegen of een buitenlandse taal spraken) omdat die de grootste bedreiging vormde voor het handhaven van de macht van de Khmer Rouge. Verschillende mensen liepen te huilen tijdens het bekijken van de prison. Het gevoel van woede, machteloosheid en verdriet ging daar echt onder je huid zitten. Ik werd er helemaal akelig van te zien dat dit gebeurd is en nog maar zo kort geleden. In de killing fields lagen schedels van heel veel slachtoffers ter nagedachtenis en toen we een rondje liepen zagen we tot onze grote ontsteltenis dat we tussen de tanden en botresten stonden van de slachtoffers die daar gewoon tussen het gras lagen. Het was een ingrijpende dag die me kennis liet maken met een zwart hoofdstuk uit de geschiedenis van Cambodja. Elke Cambodiaan heeft zijn eigen verhaal over hoe deze tijd hun leven heeft beïnvloed. De moeder van mijn tuktuk driver in Siem Reap had bijvoorbeeld het geluk dat ze goed kon zingen. In plaats van 10 tot 15 uur per dag zwoegen in de brandende zon op de rijstvelden mocht ze voor deze mensen zingen.

Sinds donderdag zijn Marjolijn en ik weer herenigd en gaan we samen reizen in Cambodja en Vietnam. Donderdag zijn we vertrokken naar Sihanoukville. Dit is een zeer toeristisch plaatsje aan zee. Helaas regende het veel maar dit heeft de pret niet mogen drukken. We liepen een Nederlandse ‘propper’ tegen het lijf die vertelde dat ze vrijdag een togaparty gaven. Tja, en wat is nou een feestje zonder de Dutchies. Vrijdag hebben we de hele dag in het teken gesteld van het feestje. O ja en ik heb vrijdag voor het eerst in 2 maanden weer eens een rondje getrimd en hiervan heb ik al twee dagen spijt. Ik was de weg kwijt, kwam op het verkeerde strand uit en moest dus heel ver terug rennen. En ik heb al twee dagen enorme spierpijn en loop als een bejaarde de trap af. Wat weer een voedingsbodem voor slechte grappen van Marjolijn is die me toch af en toe al Granny noemde (irritant hoor op vakantie met die jonkies). Na mijn sportieve maar niet zo goede actie hebben we op het strand onze benen laten harsen en een manicure en pedicure genomen. ‘s Middags hebben we Victor en Rolf uitgehangen door van een groot wit laken (alias toga) twee schattige jurkjes te creëren. Het feestje was geweldig! We kwamen allemaal oude bekenden tegen die we eerder tijdens onze reis ontmoet hadden, hebben buckets gedronken en zijn uiteindelijk in de zee en het zwembad beland. Zaterdag was een hangover day en vandaag (zondag) zijn we aangekomen in Kep.

Kep is een schattig stadje aan de zee. We hebben weer een motorbike gehuurd en ik heb net coquilles gegeten. Nu nog een kopje thee met een chocolaatje en dan gaat morgen ons avontuur in Vietnam beginnen!!