Life begins at the end of your comfort zone

Nou ik moet toegeven dat ik me in Brazilië zeker regelmatig buiten mijn comfortzone bevind. Ik ben mezelf echt een beetje op de proef aan het stellen merk ik. En zo zijn er dus ook een aantal opmerkelijke dingen gebeurd tussen het genieten door.

Na het feesten en zonnen in Florianopolis ben ik de uitdaging aangegaan om naar de immense stad Sao Paulo te gaan. Veel reizigers slaan deze stad over omdat ze het te druk vinden (19 miljoen inwoners), te groot vinden of te gevaarlijk vinden. Maar ik weet inmiddels dat ik van ronddwalen in grote steden hou dus deze stop kon niet ontbreken. Tijdens de busrit ernaartoe werd ik midden in de nacht wakker (vanwege de grote afstanden reis ik voornamelijk met nachtbussen). Ik werd wakker van een enorme neger die met zijn telefoon de stoelnummers aan het verlichten was opzoek naar een nieuw plekje voor de rest van de reis. Vreemd…ik vroeg me af waarom hij midden in de nacht (halverwege de rit) ineens van plaats wisselde. Maar oké…inderdaad de stoel waar ik lekker met mijn benen op lag was vrij dat kon ik niet ontkennen. Balen natuurlijk want daar wilde die dikke enorme kerel wel zitten. Pfff dat is behoorlijk a-relaxt als je midden in de nacht wakker wordt, iedereen ligt te slapen en ineens komt hij naast je zitten. Na zijn nachtelijke telefoontjes (waardoor ik inmiddels klaar wakker was) en zijn genies waardoor ik ondergedompeld werd in een speeksel regen probeerde ik toch maar weer te slapen. Wel lastig dat mensen met overgewicht en enorme buiken nauwelijks in normale stoelen passen. En dus lag ik regelmatig met mij rug tegen zijn rug of strekten zijn armen en handen ver over de grens tussen onze stoelen heen. Na een veel te korte nachtrust en dromen over dat hij zijn armen om mij heen legde (waardoor ik natuurlijk weer wakker schrok) werd het dan toch eindelijk weer licht. Het moment waarop ik bijna verlost was van mijn nieuwe 'vriend' ging hij me toch op de vroege morgen nog even het woord 'beautiful' meegeven. Waarop ik dit nog probeerde om te buigen met het woord: 'what?'. Ik hoopte dat het over de omgeving ging waar we doorheen reden. Maar nee, hij bedoelde toch echt mij…

Haha, achteraf kan ik er wel echt om lachen, die kerel had helemaal geen slechte intenties maar het is dan ook meer het moment en de context van de situatie.

Op mijn hoede ben ik een paar dagen gaan ronddwalen in Sao Paulo. Erg interessant om te zien hoe andere mensen leven. Na er een paar dagen rondgekeken te hebben heb ik dubbele gevoelens over de grote stad. De stad heeft een imposante skyline, mooie gebouwen, pleinen en kerken. En het is een stad waar in het straatleven altijd iets te zien en beleven valt. Maar er is ook een keerzijde aan de stad (zoals aan elke stad waar teveel mensen wonen), er zijn namelijk echt enorm veel dakloze en verslaafde mensen. Die versieren dus ook alle pleinen en straten in het centrum. Bijzonder om te zien dat de stad eigenlijk huisvesting biedt aan twee groepen…werkende mensen die er wonen in huizen en appartement en de mensen die op de straat leven. Vanuit de zwervers vond ik weinig dreiging uitgaan omdat ze er allemaal te moe en lui uitzien om achter mij aan te rennen om mijn camera te jatten…ik denk dat ik ze er nog wel uitloop :). Maar het kan ook komen doordat er in sommige gebieden in de stad op elke straathoek 5 agenten staan, een uitkijkpost is en paarden met politieagenten staan (die 'bewapend' zijn met een bot zwaard om mensen uit elkaar te drijven, dit lieten ze ons trots zien). Dit zal zeker een pro-actieve vorm zijn om de criminaliteit te bestrijden. Tijdens mijn verblijf was er nog een enorme stortvloed aan regen waardoor er 3 bomen in de buurt van mijn hostel omgevallen zijn die ervoor zorgen dat we 1,5 dag geen stroom hadden…dat is nog eens back to basic; douchen in het donker en koken bij kaarslicht. Wat ik echt heel leuk vond in Sao Paulo was een markt waar allemaal verse producten worden verkocht zoals heel veel vers en tropisch fruit, allerlei soorten nootjes en olijven, vis, vlees (daar zijn ze ook hier dol op), kazen en ga zo maar door. Het voelde als rondlopen in luilekkerland. Vooral bij het fruit omdat we daar alles mochten proeven, je hoefde maar iets aan te wijzen en ze sneden er een stukje vanaf om je te laten proeven. Ik heb daar met de mensen waarmee ik was meer gratis fruit geproefd dan wat we uiteindelijk gekocht hebben.

Na 3 nachtjes in Sao Paulo heb ik een bus genomen naar Paraty. Een koloniaal stadje dat aan de zee ligt. Tijdens de busrit kwam ik een Braziliaans meisje tegen die een inspirerend verhaal vertelde. Ze vertelde me over haar ommekeer in haar workaholic leven naar een leven waarin ze het uitmaakte met haar vriendje, weer bij haar moeder ging wonen in Paraty en vrijwilligers werk ging doen. Hiermee volgde ze veel meer haar hart dan met haar oude leventje. Zulke verhalen laten je toch altijd even evalueren of je zelf nog op de goede weg bent in je leven. In Paraty heb ik een tocht te paard gedaan naar watervallen in de omgeving en heb ik een boottochtje gemaakt naar mooie stranden.

Op het programma stond, na Paraty, een bezoek aan het eiland Ilha Grande. Hier heb ik 4 dagen doorgebracht en heb ik het voor elkaar gekregen om na de eerste nacht het 'verhaal' van het eiland te worden. Ik kwam tijdens mijn verblijf steeds mensen tegen die zeiden: o ben jij dat meisje waarover we dat verhaal hebben gehoord!

Nou ik zal jullie niet langer in het ongewisse laten. Omdat alle accommodatie vol zat in Ilha Grande behalve een hostel (ik weet nu waarom) had ik dit voor 4 nachten geboekt. Het hostel had geen beste reputatie en slechte beoordelingen op internet maar ja, ik kan nou eenmaal niet met mijn backpack op het strand gaan slapen. Ik dus, samen met een Australisch meisje waarmee ik ook al in Florianopolis en Paraty was, voor dit  hostel gekozen. De ontvangst was niet erg warm, de dame zat vooral met haar ogen te rollen omdat het allemaal erg ingewikkeld was. Bij aankomst bleek al meteen dat de kamer die ik geboekt had niet voor de eerste nacht beschikbaar was en er geen water in het hostel was (gelukkig wel in mijn kamer waar ik de eerste nacht verbleef, deze kamer lag namelijk net buiten het hostel). Maar oké, reizen is soms ook een beetje afzien dus ik nam genoegen met de matige kwaliteit van dit hostel. Na lekker gegeten te hebben in het dorpje ging ik naar bed voor een goede nachtrust…althans dat dacht ik. Komt er 's nachts om 05:00uur een Braziliaanse kerel mijn kamer binnen (gelukkig lag ik niet alleen in de kamer maar was er ook een andere toerist) zonder bagage, hij leek wel dronken en hij was een beetje aan het rondlopen in de kamer. Hij was een blikje cola aan het drinken en vroeg of ik ook wilde…uhhh nee: IK WIL SLAPEN!!! Mmm zo'n ongewenste bezoeker midden in de nacht, dat voelde een beetje vreemd. Dus ik had met mezelf afgesproken als mijn intuïtie aangeeft dat het niet klopt waarmee hij bezig is dan onderneem ik actie. Ik nog even afwachten maar ik kon de slaap natuurlijk niet meer vatten met zo'n vreemde snuiter in de kamer. Eerst zit hij rond te kijken met zijn telefoon, alsof hij iets kwijt was en vervolgens stak hij zijn aansteker aan om iets te zoeken en stak hij een sigaret aan in bed…erg onveilig en bovendien smerig als ik daar lig te slapen. Mijn gevoel gaf aan dat dit niet klopte (hij leek wel een zwerver ofzo) dus ik ben naar de lamp gelopen en heb deze aangedaan. Zie ik tot mijn grote schrik dat hij een bakje vasthoud helemaal vol met drugs en dit aan het opsnuiven is. Oh my god…wat is dit nou weer. Ik ben meteen naar mijn kamergenoot gelopen, heb hem wakker gemaakt en gezegd dat hij op mijn spullen moest letten terwijl ik naar de receptie ging. Nadat ik zo ongeveer het hele hostel wakker had gemaakt op zoek naar de eigenaresse, was zij ook nu weer alleen maar aan het zuchten en met haar ogen aan het rollen. Daarnaast sprak ze nauwelijks engels dus ze snapte ook niet waarover ik het had. Na veel moeite liep ze uiteindelijk dan toch mee naar mijn kamer en ik verwachtte natuurlijk dat ze die kerel mijn kamer uit zou gooien, nou niets was minder waar. De jongen, na wat later bleek de mede-eigenaar van het hostel of degene die daar woonde, wilde de kamer niet uit (het meisje deed ook weinig moeite) maar ik wilde die kamer natuurlijk niet meer in met zo'n drugsverslaafde naast me. Na nog een keer heen en weer gelopen naar het hostel was het einde van het liedje dat ik mijn spullen gepakt heb en nog twee uurtjes heb geslapen in een ander bed. Omdat er geen bedden meer vrij waren is dit het bed geworden van de dame die er werkte waarbij ik in slaap viel tussen haar dochtertje en haar moeder die op de grond lag. Zo ik ben weer een vreemde, en ook wel nare, ervaring rijker.

Na het ontbijt ben ik 'gevlucht' zonder nog iets te betalen naar een hostel waar ik een nachtje kon slapen. Helaas bleek slapen hier ook een te groot woord. Ik werd 's avonds heel misselijk (waarschijnlijk door de vermoeidheid) maar er was in mijn kamer een groepje jongens die mij de eerste 4 uur wakker hielden met harde muziek en veel lawaai. En nadat ze een uurtje of drie op stap waren geweest werd weer het super felle licht aangezet en werden de stap-verhalen nog eens luid uitgewisseld met twee meisjes in mijn kamer. Poeh, hoeveel kan een mens verdragen…?! Gelukkig ben in daarna voor de laatste twee nachten op het eiland in een rustig hostel terecht gekomen. Na mijn eerste nacht hoorde ik nog veel slechte verhalen over het hostel waar ik zat (ook dat er regelmatig gestolen werd) en heb ik nog vaak aan mensen mijn verhaal moeten toelichten omdat ze het van andere gehoord hadden, haha ik ben hier beroemd :). Naast de wat minder prettige nachten heb ik wel hele leuke dingen gedaan op het eiland, samen met een aantal andere mensen heb ik twee flinke hikes gedaan naar watervallen en verschillende stranden en ben ik (zoals op mijn reizen niet kan ontbreken) lekker een dagje wezen duiken.

Ik moet wel zeggen dat ik het gevoel heb dat ik op deze reis wat meer getest wordt (of misschien ben ik wat meer mijn grenzen aan het opzoeken door het maken van deze reis). Ik bevind me zeker regelmatig ver buiten mijn comfortzone. Maar het waardevolle hiervan is dat ik leer mijn grenzen te trekken, leer te vertrouwen op mijzelf en mijn intuïtie en in actie te komen wanneer iets niet goed voelt of iets verkeerd gaat (en daarbij te handelen i.p.v. in paniek te raken). Daarnaast vind ik echt dat er, naast enkele rotte appels, vooral heel veel lieve en behulpzame mensen rondlopen op de aardbol. Ik word hier zo vaak geholpen door mensen zonder dat je het maar hoeft te vragen en dan doen ze ook echt hun best voor je. En iedereen is altijd in voor een gezellig praatje! Je moet een beetje geluk hebben wie je tegenkomt tijdens je leven…

En nu: carnavallen in Rio!!