Bosschebol(len) in Bolivia

21 maart 2012

Op vrijdag 9 maart is de 3 daagse tocht begonnen over de zoutvlaktes en door het uiterste zuiden van Bolivia. Ja….ik ga eindelijk echt iets doen in Bolivia!! De eerste dag stonden The Great Salt Flats op het programma. Omdat het regenseizoen is stonden deze grotendeels onderwater maar daardoor gaven ze wel een heel mooi spiegelend effect. Eerst gingen we (Stefan, Jan en ik) bij een hotel dat gerenoveerd werd laarzen ophalen want het was dus nat. Wel fijn want we zagen daarna mensen zonder laarzen die tot hun knieën toe onder het zout zaten. Op de zoutvlaktes deden we verschillende stops om te genieten van de omgeving en om de gaafste foto's te maken. Wooow wat is het fotogeniek daar. De lunch werd geserveerd op een picknicktafel in het midden van de zoutvlakte. Wel bijzonder hoor om je eitje af te pellen temidden van een alleen maar witte omgeving. Aan het einde van de dag hebben we nog mummies bezocht waaraan allemaal munten, cocabladeren (dat zijn de bladeren waarvan je cocaïne maakt maar die mensen hier allemaal dagelijks kauwen), sigaretten en alcohol was geofferd. Zag er een beetje luguber uit. 's Avonds sliepen we in een zouthotel, de muren, tafels, banken etc. waren allemaal van zout gemaakt. Alleen het dak niet omdat dat problemen zou geven met regen….oeps, zouthotel weg haha :). 
Hier hebben we heerlijk genoten van de zonsondergang met een wijntje en daarna een lekker 3-gangendiner. Dit was voor mij echt het beste hotel van mijn reis!!

De dag erna hebben we een aantal kleine dorpjes bezocht waaronder San Cristobal, een mijndorp. Bijzonder om te zien hoe afgesloten deze mensen eigenlijk leven van de rest van de wereld. Overdag is er ook bijna niemand op straat en weinig auto's, echt heel vredig, rustig en onbedorven. Mobieltjes en tv's hebben ze natuurlijk wel allemaal. Vrouwen zijn helaas nog wel achtergesteld en onderdrukt in Bolivia en draaien op voor het zware werk, dit zag ik later in de mijnen in Potosi ook wel. Naast het rustige en onbedorven leven in Bolivia staat dit me wel een beetje tegen.
Stefan is entertainer van beroep en onder andere goochelaar. In een van de kleine dorpjes liepen 3 kleine meisje dus hij pakte een trucje uit de jeep en deed een kleine voorstelling voor de meisjes. Heel grappig, ze vonden het tegelijkertijd eng maar ook bijster interessant en spannend. Mooi wat je allemaal op die kleine smoeltjes kon aflezen. Daarna hebben we ze natuurlijk nog wat te snoepen gegeven. Ik denk dat ze de dag van hun leven hadden.
Aan het einde van de dag hebben we de enorme imposante Rock Valley bezocht. Het deed een beetje denken aan de plaatjes die je wel kent van de Grand Canyon. Ook hier hing weer een serene rust wat maakte dat het een nog specialer gevoel gaf van rust, uitgestrektheid en hoe indrukwekkend groot en betoverend het was.

De laatste dag moesten we vroeg op. Verwonderlijk genoeg versliepen we ons alle drie op dezelfde dag. Dat is wel fijn, dat je niet de enige bent die te laat is :). Deze dag stonden een aantal hele mooie bezienswaardigheden op het programma;
- Laguna Colorada; een prachtig meer met heel veel verschillende soorten flamingo's. Dit meer wordt aan het einde van de dag rood door algen, plankton en mineralen. 
- Laguna Verde: een heel mooi licht groen meer wat ligt voor de Licancahur vulkaan (we hebben nog even getwijfeld om deze te gaan beklimmen maar het was te gevaarlijk vanwege de sneeuw) op een hoogte van 5960 meter. 
- Dali's Valley; de modderjazucci's (goed idee voor The Termen maar hier leken ze me toch een beetje te heet en ze stonken naar rotte eieren). 
Na deze indrukwekkende plaatsen bezocht te hebben en te hebben geluncht werd de lange terugweg (aangenaam gemaakt door het nuttige van een paar biertjes) ingezet naar Uyuni waar we 's avonds de bus zouden nemen naar Potosi…als het lukte. Onze chauffeur reed zo belachelijk langzaam de hele tijd totdat hij een telefoontje kreeg, toen had hij ineens haast. Wij dachten dus al dat dit van zijn vriendinnetje uit Uyuni was en dat hij daarom snelheid maakte. Maar hierdoor haalde wij onze bus en dus kwamen we na een dag van 17uur met vooral veel reizen aan in Potosi.

Potosi is een stad die ontstaan is door de ontdekking van zilvererts in de berg Cerro Rico (Rijke berg). In 1825 was de zilvervoorraad echter al zo goed als uitgeput. Nu wordt er lood en tin uit de mijn gehaald. Ik wilde dan dus ook een tochtje gaan maken door de mijn. Jan en Stefan waren wat minder enthousiast dus ik ben alleen gegaan met de gids. Eerst stopte we bij een markt om wat geschenken te kopen voor de mijnwerkers omdat we bij hen kwamen kijken en om dynamiet te kopen om te laten ontploffen.
Ja je leest het goed. De guide stond al met de dynamiet in zijn tasje toen ik zei dat hij dat toch maar gewoon in het winkeltje moest laten. Ik wilde nog langer blijven leven en niet als kop in de krant in Nederland komen: "Nederlandse omgekomen in mijn Potosi door onverantwoorde ontploffing van dynamiet". De lonely planet raadde het toeristen ook al af om de gids dit te laten doen.

Gehuld in een prachtig pak, met een helm en een bouwlamp op mijn hoofd daalde we af in de mijn. Ik was echt zwaar onder de indruk. Hoe kunnen mensen hier 6 uur per dag werken, ongelooflijk. Ik kreeg zo'n enorme respect voor de mensen hier. De mijnwerkers komen hier werken omdat ze verhoudingsgewijs goed verdienen. Maar wel met alle risico's van dien. De mijnwerkers kauwen de hele dag cocabladeren zodat ze geen trek krijgen en niet hoeven te drinken. Wanneer ze namelijk naar de wc moeten, dan moeten ze de mijn uit en dat is niet de bedoeling. In de mijn naar de wc gaan is absoluut verboden omdat het dan enorm gaat stinken. Daarnaast drinken ze 95% alcohol om minder last te hebben van de barre omstandigheden onder de grond.
In totaal werken er in de mijn 20.000 mensen. Jaarlijks gaan er gemiddeld 50 mensen dood door ongelukken onder de grond, dagelijks sterven er mensen door gezondheidsproblemen. Er ligt ook open en bloot asbest in de mijn…dat kan niet gezond zijn en het is er enorm stoffig. Ik krijg het nog benauwd als ik naar de foto's kijk. In de mijn zijn verschillende versieringen aangebracht zoals bloemen van papier en het versieren van de god van de 'miners'. Dit wordt gedaan voor het brengen van goed geluk…iets wat deze mensen zeker nodig hebben met een baan als dit. De vrouwen werken niet in de mijn. Maar een baan die zij bijvoorbeeld doen is restjes lood of tin zoeken uit het afval. Ik zag buiten een vrouw zitten (moeder van 4 kinderen en haar man was overleden ten gevolge van het werken in de mijn) en zij verdient met een dag werken gemiddeld 25 bolivianos (iets meer dan 2,50 euro). Pfff…. Onder de indruk ging ik terug met de gids naar Potosi waar ik 's avonds met de Duitsers een taxi genomen heb naar Sucre.

Sucre is de hoofdstad van Bolivia. Hoewel het qua sfeer en drukte absoluut niet als een hoofdstad voelt. Het is een heerlijke stad gebouwd in koloniale stijl en er zijn allemaal leuke dingen rondom de stad te doen en in de stad kun je heerlijk eten en drankjes drinken. Nou dat is dus ook wat we vooral gedaan hebben. Ik zat in een prachtige hotelkamer…echt een kamer voor een koningin…in een heel mooi hotel. De eerste en de tweede dag hebben we lekker uitgeslapen, rond gewandeld, foto's gemaakt, gegeten en 's avonds geborreld. 
Er zijn hier een aantal Nederlanders neergestreken en dat zag je dan ook aan de menukaarten. Stroopwafels, kroketten maar zelf BOSSCHE BOLLEN waren te krijgen in Sucre…die heb ik natuurlijk wel even geproefd :). De derde dag hebben we met een groep een lekkere hike gedaan door de omgeving. Heerlijk om even een beetje fysieke actie te hebben en vooral in zo'n mooie omgeving.

De dag daarna (op 15 maart) heb ik een vliegtuig genomen naar La Paz. Ik had er al een paar dagen naar uit gekeken om weer sushi te gaan eten in La Paz…heerlijk. Na het inchecken in het Loki Hostel (een enorm partyhostel werd me later duidelijk) heb ik de mountainbike tour geboekt voor de Death Road. Deze weg heet zo omdat er veel vrachtwagen naar beneden zijn gevallen in het diepe ravijn omdat het een hele smalle en bochtige weg is zonder een vangrail o.i.d. Het zou een pittig tochtje worden dus ik ging nog even eten en daarna naar bed. De sushi stond al even op het lijstje dus ik in de straat van het hostel lekker sushi gaan eten…althans dat dacht ik. Er zat daar niemand binnen toen ik kwam wat eigenlijk al een alarmbel deed rinkelen maar ik had al besteld dus weglopen werd lastig. Ik nog even vragen aan de ober of de vis toch echt wel vers is omdat er niemand binnen zit. Nee, hij verzekerde mij dat de vis vers was en er de dag ervoor wel gewoon mensen waren komen eten. 's Nachts slecht geslapen omdat er een tiener laveloos binnen werd gebracht door al haar vrienden die vervolgens in de kamer druk gingen overleggen en gingen roken.  
's Ochtends niet top fit maar oké mijn spullen gepakt en gewacht op de pick-up voor mijn tripje. Ik nam wat meer spullen mee omdat ik een nachtje zou blijven slapen in Coroico een plaatsje in de buurt van het einde van de Death Road. In de bus voelde ik me niet helemaal lekker maar ik heb met toch omgekleed en ben op de fiets gestapt. Nou, na 5 minuten hadden we de eerste stop en toen zakte ik langzaam weg. Net voordat we weer op de fiets zouden stappen kon ik niet meer op mijn benen staan. Mijn fiets dus weer op de bus en ik op de achterbank. Daar heb ik, helaas, de rest van de dag doorgebracht…voor mij voelde het echt als een Death Road. Ik balen want het was volgens mij een prachtige tocht maar onmogelijk voor mij. Ik had enorme diarree en was grieperig. Na een lange dag op de achterbank kwamen we in een hotel aan waar we konden zwemmen en lunchen. Nou ik niet dus, ik had het geluk dat de eigenaar van het hotel werd gecharterd om me naar een taxi te brengen (10 minuten verderop) en die heeft me eerst naar het centrum en daarna na mijn hotel gebracht. Hier begon, in een kamer met prachtig uitzicht overigens, een lange nacht. Na enige aangeboden hulp door een Amerikaan heb ik de dag daarna toch de tocht terug naar La Paz gemaakt waar ik een fatsoenlijk hotel genomen heb met een eigen badkamer. Zaterdagavond heb ik wel nog even met de Duisters kunnen eten omdat die ook weer in La Paz waren. Ze waren verbaasd want ze hadden me nog nooit zo weinig en smakeloos zien eten, haha ja dat kan ik ook (liever niet te vaak overigens). Helaas kwamen er vanaf zaterdag wat klachten bij. Klemmende pijn op mijn borst, benauwd en niet meer naar de wc kunnen. Uiteindelijk heb ik maandagavond maar even een dokter laten komen. Hij schreef me 4 verschillende soorten tabletten voor, een siroop en een dieet voor de komende twee dagen van bananen, appels, brood, soja, aardappels en nog een aantal smakeloze dingen.

Ik heb dus al mijn plannen voor de laatste dagen moeten verwisselen voor in bed liggen en soms even een blokje om…maar ik ben blij dat ik nog leef :). Al die pillen doen me goed en ik kan weer slapen. Dinsdag ben ik wel nog gezellig met een Nederlander een beetje rond gaan lopen. Hij had daarna een verrassing voor me in zijn hostel zijn hij…nou ik ben dol op verrassingen. Toen we daar aankwamen gingen we eerst even iets drinken en daarna moesten we naar boven komen. Stonden daar twee hele grote flessen zuurstof en kleine flesjes met water met een kleurtje. Super leuk…we gingen 10 minuten aan de zuurstof met een smaakje/geurtje (ik had eucalyptus en framboos). Dit was natuurlijk helemaal super met mijn zuurstof tekort van de laatste dagen…een leuke afsluiter van mijn reis :).

Zo en dat was dan mijn tweede lange reis. Verschillende mensen vroegen me al wat het hoogtepunt was. Nou ik kan sowieso niet een hoogtepunt noemen maar enkele hoogtepunten zijn zeker; tangodansen in Argentinië, carnaval vieren in Rio, Machu Picchu en de zoutvlaktes in Bolivia. Maar bovenal zijn het voor mij vooral mijn persoonlijke ervaringen die ik met jullie het geprobeerd te delen in mijn verhalen, hetgeen ik leer op reis en de mensen die mijn reis maken. Mensen waarmee ik gereisd heb maar ook zeker lokale mensen die ik terloops ben tegengekomen en me steeds weer onbaatzuchtig te hulp schoten als dat even nodig was. Een wijze les hieruit is voor mij altijd: behandel andere mensen zoals je  zelf ook behandeld wilt worden. Dus dat blijf ik doen :).

Nu weer lekker naar Nederland waar ik ook weer naar uit kijk. Om weer in mijn eigen bedje te slapen maar vooral om jullie allemaal weer te zien. Iedereen heel erg bedankt voor alle leuke reacties op mijn blog…dat geeft me altijd een warm gevoel tijdens het reizen!

Foto’s

8 Reacties

  1. Simone en harm:
    21 maart 2012
    Hey meis,
    Jij ook bedankt voor je geweldige verhalen we hebben ervan genoten.
    Liefs xxx
  2. Ineke van bardwijk:
    21 maart 2012
    Hoi aafke,
    Hele goeie reis terug naar huis. Ik heb weer genoten van je avonturen. Groetjes, ineke
  3. Marcia:
    21 maart 2012
    Hey Aaf,

    Wat 'n mooi en indrukwekkend verhaal weer, wat geldt voor al je blogs! heb d'r enorm van genoten en jij zo te lezen ook. super vet dat je deze kans hebt aangegrepen en ten volle hebt benut! hele goeie reis terug! we 'buurten' snel bij! greetz xmars
  4. Suus velders:
    21 maart 2012
    wow wat een gave reis heb jij gemaakt! super! xxx
  5. Tante Mies:
    22 maart 2012
    Lieve Aafke,
    Welkom thuis!! Ik heb erg genoten van jou reisverslagen.Ik denk dat Pa en Ma en de verdere familie toch weer blij zijn dat je heelhuids bent thuis gekomen.Wat 'n avonturen ! Binnenkort zie ik je wel weer.
    Hartelijke groeten van tante Mies
  6. Mia Coppens:
    24 maart 2012
    Hé Aafke,
    Op het moment dat ik je laatste verslag lees zit jij waarschijnlijk in het vliegtuig terug naar Nederland. Wat heb je een mooie reis gemaakt en super dat je zo mooi, uitgebreid en levendig verslag hebt gedaan van je belevenissen. Dat je daar tijd hebt voor hebt kunnen vinden/maken. Zodoende ben ik ook een beetje op reis geweest:-) Ik hoop je snel weer te zien, spreken we af met échte Bossche bollen!
    Liefs, Mia
    Liefs, Mia
  7. Marian en Michel:
    27 maart 2012
    Hoi Aafke,
    Wat een prachtig verhaal, ik heb genoten van je avonturen. Je bent weer thuis heb ik begrepen, geniet nog maar ff van je vrije tijd en alvast veel succes met je nieuwe baan.
    p.s. Proficiat nog met je moeder
    Groetjes
  8. Gijs:
    28 maart 2012
    Welkom thuis globetrotter! Ik ben toch ook een beetje op reis geweest door je verhalen. Spreek je snel! x